Beş yaşında iken, rahmetlik babaannem pirinç ayıklıyordu. Bir tane yere düştü eğildi aramaya başladı. Sağa bakıyor sola bakıyor bulmaya çalışıyor. Çocukluk işte..! ‘Aman babaanne’ dedim. ‘Bir pirinç tanesi için bu kadar çaba harcamaya yorulmaya değer mi?’ Rahmetli ilk defa kaşlarını çatarak bana karşı öfkeyle doğruldu.
‘Sen oturduğun yerden ahkâm kesiyorsun’ dedi. ‘Hiç pirinç üretilirken gördün mü? İnsanlar ne kadar zorluk çekiyorlar. Bir pirinç tanesinde kaç insanın göz nuru alın teri emeği çilesi var biliyor musun?’ Utancımdan kıpkırmızı olmuştum. Aradan yıllar geçti. Hukuk Fakültesinde öğrenciyim. Alain’in proposlarını okuyorum. Birden irkildim. Babaannemi hatırladım. Alain bir insan yerde bir iğne görüp de eğilip almazsa eģer
