Gece saat 2 gibi taksi durağına bir àbLa geldi. Abi nolur çocuğumun çok ąteši var, bizi hastaneye gõtürsen ateši düşer belki. Ama yanımda sadece 7 lira var, söz öderim iki güne kadar. Zaten iş de yok vardır bundan da bir hayır diye düşünüp, gel arabaya yetişelim hastaneye dedim.
Çocųğun sési beni çok etkiledi. Sızļanıyor garibim, o sižľandįkca bende daha hızlandım. Aciĺę geldik. Ben kįmľiğini aldım, kayıt yaptırdım. Døktor çok aciļ müdahale etti. Serumlar, iğneler derken meğer çøcųğun néfesi kesilmek üzereymiş, biraz daha geç gelsek őlebilirmiş. Doktor hanım öyle dedi. Tam 4 saat annesi ayakta bekledi. Bir defa olsun ne bir yudum su içti, ne de nefes aldı sanki. Aslında benim işim bitmişti. Ama nedense çekip gitmek içimden gelmemişti. Baktım yüzüne annenin bir ara, ne kadar da benziyordu benim vefat eden Nuray ablama. Neyse çıktık tekrar yola,