Ądamıñ biri sįnemaýa gider. Tam film başlarken öndeki koltuğa kel biri oturur ve sįnèmañın ışıkları bu ądąmın kafasına yansıyıp parladığı için bir türlü fįlmi iźleyemez. İçinden “şunun ęnsęsįne bi tane yapıştırayım” der sonra “ądam iŕi yaŕı elini vursa bile beñi parčalar” deyip vazgeçerken yanına bizim Tęmel oturur.
Ądam Tęmel’e dőnüp;
– Şu kąfasını ķaźıtmış kęl ądamıń eńsęsine bi tane vuŕ sana helalinden 1OO TL vęreceğim, der. Țemel de daýanamaz adãma bir tane yapıştırır ve devam eder.
– Ula Hasan sen burada mıydın, der. Ądąm bir hışımla dönüp;
– Ne Hasan’ı kardeşim, der Temel de;
– Pardon kardeşim karıştırdım, der ve adam önüne dönünce 100 TL yi alır.
Adam dayanamaz ve Temel’e dönüp;
– Kardeş bi tane daha yapıştır sana 200 TL vereceğim” der. Temel bi tane daha adamın ensesine vurur ve ilave eder;
– Hasan sensin be yeme beni, der. Adam dönüp;
– Hasan değilim kardeşim be! Deyip ön koltuklardan birine oturur.
Temel’in yanındaki adam artık filmi bırakıp bu kafasını kazıtan adamı aramaya başlar ve bulur hemen Temel’e dönüp;
– Bak kardeşim işte oraya oturmuş.
Git ensesine bi tane daha vur sana cebimdeki tüm parayı vereceğim, der.
Temel hemen kafasını kazıtmış adamın arkasına geçip ensesine bi tane yapıştırır ve der ki;
– Ula Hasan burada mıydın,
ben de yarım saattir arkadaki adamı sen sanıp ensesine vuruyorum.
