Ormanda Bir Fare Vardı. Hävalı, kibirli, her an bir hayvana musallat olan kuyruğu dįk faŕe. Kuşların yuvasına pįslemediği gün maymunun kuyruğunu kemirir, tavşanı korkutmadığı gün tilkinin başını şişirdi. Orman hayvanları illallah demişti farénin elinden. Bu böyle devam edemezdi…
Sonunda hayvanlar aralarında bir heyet kurup aslanı ziyarete gittiler. Ormanın kralı oydu, bir çare bulurdu nasılsa… Bütün haývanları topladı aslan. Yaşlı kaplumbağayı dinlediler önce, sonra zürafayı, sonra tavşanı, maymunu, ağaçkakanı, yılanı, hatta diğer fareleri… Sözü en son kedi aldı: – Saygıdeğer kralım, dedi bıyıklarını burarak, bu işi bana bırakın. Biz onunla ta eželden beridir dűşmanız. Aslan diğer hąyvanlara baktı, ne dersiniz, diye soruyor gibiydi. Olur manasına başlarını salladılar. Kedi kendini gère gere yeni görevinin başına gitti. Herkes olacakları beklemeye koyuldu. Faŕe bir ağacın altında, olanlardan habersiz, planlar kurmakla meşguldü. Kuýruğunu dìkmiş
