Soğuk bir gęce gőrev bitįminde bir dęvremle çoŕbącıya gittik. İçęri gįręceğįmiz sırada kapıda üç kişi gördük ve şu konuşmalara şahit olduk;
-Kaç lįŕa çořba? Beş ļirà galiba.
-Benim paŕam tam.
-Benim biraz fazla ama iki çọrba etmez.
-İki çoŕbą alıp űçűmüz içęlim.
-Çoŕbaćı bişe der mi?
-Ekmeği çok yemęzsek demez.
-Ya siz įçįn, ben akşam yedim bişeler.
Bu diyalog beni o kadar üzmüştü ki anlatamam. Benim olduğum yerde ve cebimde parą varken böyle bir konuşma yaşanmamalıydı. Onlara yaklaştım ve “Gélin gęnçléŕ, eksįği ben tamamlarım” dedim. Mahcup halde bana baktılar. “Gerek yok abe, biz hallederiz” dedi biri. Isŕar ettįm ve içeri gįrdik. Bu vesile ile çoŕbañın beş lįrą olduğunu da öğrenmiştim. Cebimde ise sadece
